Miasto 44

   Jak możecie już zobaczyć po zdjęciu wyżej, jak i po tytule postu, chciałam napisać o filmie które zrobił na mnie ogromne wrażenie. Opinie na jego temat są podzielone, przeczytałam wiele recenzji, tych pochlebnych jak i tych niekoniecznie miłych. Chciałam również do tego wnieść coś od siebie. Jednak nie będzie to typowa recenzja. Jedynie moje odczucia wobec tego filmu i jego tematyki. 

   Na filmie byłam w ostatni czwartek, to był szkolny wypad do kina, czego w sumie obawiałam się najbardziej. W końcu młodzi ludzie różnie reagują na takie rzeczy, często nie rozumieją co oglądają. Ja jestem osobą bardzo wrażliwą i w wielu momentach filmu starałam się nie rozpłakać. Wiele razy musiałam zasłonić oczy bo nie mogłam na to wszystko patrzeć. Wojną interesuje się od bardzo dawna, uwielbiam wszelkie filmy czy książki dotyczące właśnie tej tematyki. W przeciwieństwie do wielu znanych mi osób, doceniam to co zrobili kiedyś nasi rodacy by walczyć o naszą ojczyznę i dzięki temu my żyjemy w wolnym kraju. Dlatego śmianie się z takiego filmu bardzo mnie irytuje, ludzie nie rozumieją, że takie rzeczy miały naprawdę miejsce! Ludzie w ich wieku a często nawet i młodsi, umierali w walce o to co dla nas teraz jest rzeczą oczywistą!

 Jestem zdania, że nie każdy zachowałby się w taki sposób gdyby wydarzenia z tamtych lat wydarzyły się teraz. Wielu by po prostu uciekło z kraju, nie są to jakieś moje bezpodstawne oskarżenia, broń Boże! Słyszałam na własne uszy, że nie chcieliby umrzeć za ojczyznę. Może to ja jestem jakaś dziwna, może to ja jestem starodawna, nie mam pojęcia. Osobiście nie chciałabym tak po prostu się poddać bez walki, po prostu odpuścić. 

W filmie na początku, bardzo zirytowały mnie sceny gdzie dwóch głównych bohaterów się całuje, a w okół nich latają kule. Jednak po czasie stwierdziłam, że jest to pewnego rodzaju metafora. Tego, że mimo wojny, mimo trudnych czasów, ludzie starali się zachować jakąś cząstkę normalnego życia. Wojna to nie tylko zabijanie, ale staranie przetrwania, troski o bliskich. 

Bardzo podobało mi się to, że zostały pokazane rzeczy które działy się naprawdę, mimo iż były naprawdę brutalne, ale przecież takie były wtedy czasy. Również słyszałam, że film został zrobiony za bardzo nowocześnie. Jednak czemu mamy stać w miejscu ciągle nagrywając filmy, średniej jakości? Dobrze, że idziemy naprzód, dzięki temu film spodoba sie o wiele bardziej młodym ludziom! Bo mimo śmiechów w niestosownych momentach, grupki osób które chyba nie do końca zrozumiały sens filmu, to pod koniec filmu na sali kinowej słychać było głośny aplauz.  

   Jestem naprawdę pełna podziwu, dla osób żyjących w tamtych czasach i walczących o nasz kraj. To ile mieli siły, wiary i odwagi...Niewiele osób w tych czasach zdobyłoby się na to, niewiele osób może pochwalić się takimi cechami charakteru. Mimo, że film nie do końca przypomina filmy wojenne do których jesteście przyzwyczajeni, jestem zdania, że każdy powinien go zobaczyć. Osobiście obawiałam się na niego iść, jestem wrażliwa na śmieć czy cierpienie innych. Świadomość tego co działo się w czasie wojny, buduje w nas patriotyzm ale również wiele innych cech. Jestem pewna, że to właśnie dzięki temu doceniam wiele rzeczy, patrze na świat zupełnie inaczej i zamiast narzekać na swój kraj i na to jak tutaj jest źle, wiem że było gorzej i mogłoby być nawet i jeszcze gorzej. 

Mam nadzieje, że moje przemyślenia Was kompletnie nie zanudziły, nie chciałam pisać spoilerów dlatego niewiele dowiedzieliście sie o samym filmie. Po prostu nie da opisać się go słowami, sami musicie zobaczyć go na własne oczy! Co naprawdę bardzo wam polecam. Ja sama, znów się na niego wybieram by móc oglądnąć go pod innym kątem. Przecież oglądając film drugi raz, zupełnie inaczej sie na niego patrzy!