Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość...Przeszłość?

Witajcie kochani!

     Ostatnio byłam na zdjęciach z cudowną Agatą, która również prowadzi bloga, dlatego serdecznie Was tam zapraszam bo warto! KLIK 

Zdjęcia strasznie mi się podobają, mają swój klimat i to jest w nich najlepsze! Jest to zdecydowanie moja najlepsza sesja, co oczywiście jest ogromną zasługą mojego fotografa ahah :) Z tej okazji, chciałam napisać jakąś tematyczną notkę. 

O czym tym razem? O czymś co niestety, prędzej czy później spotka każdego z nas. 

Czy tylko ja, tak bardzo boję się dorastania? Może nie boję się samego faktu, że w końcu skończę szkołę, pójdę na studia, założę rodzinę, będę miała pełno dzieciaków i będę musiała ciężko pracować. Nie, to wszystko mnie nie przeraża, jak to że im jesteśmy starsi, cały świat zaczyna się zmieniać, Może jestem dziecinna, ale nie mogę pogodzić się z tym, że jeszcze coś tak normalnego, co było moją codziennością, nagle może stać się tylko wspomnieniem. Wspomnieniem, które jest przyjemne jednak za każdym razem gdy o nim pomyśle, czuje ukłucie w sercu i łzy w oczach. 

Nic nie trwa wiecznie, im szybciej to sobie uświadomię tym lepiej. Jednak co z tego, skoro to nic nie zmienia, doskonale to wiem. Ta świadomość wcale nie pomaga, czasem po prostu wolałabym żyć w przekonaniu, że to co mamy, nie zostanie nam już odebrane. Jednak to nadal oszukiwanie samej siebie!

Tak wiem, inni mają gorzej, nie mam na co narzekać i najlepiej powinnam się zamknąć bo nic nie wiem o życiu. Może tak, może i to racja. Nie wiem co jest już lepsze, nigdy nie mieć czy mieć a stracić...Czuję się coraz bardziej, zagubiona we własnych myślach. Czuję się jak optymistka, która nagle w jakiś dziwny sposób, uświadomiła sobie, że życie nie jest takie kolorowe. Życie w pewnym sensie, zrobiło ze mnie nie pesymistkę, to za dużo powiedziane, ale jestem po prostu realistką. 

I tak samo jak liście, teraz mamy swoją wiosnę. Dorastamy, cieszymy się życiem, które wydaje się nam tak długie, ale nie można zapomnieć, że po lecie zawsze przyjdzie jesień a po niej, nim się obejrzymy zastanie nas zima. Zimna i ponura. 

Mam nadzieje, że chociaż w pewnym stopniu wiecie o co mi chodzi i chociaż trochę zrozumieliście moje metafory. W żadnym wypadku, nie chcę Was zasmucić czy wmówić, że życie jest złe. Bo to nie prawda! Życie jest piękne, trzeba się nim cieszyć, doceniać każdy dzień. Każdy kto mnie zna, nie ma znaczenia w jakim stopniu: z bloga, z widzenia czy po prostu jest moim dobrym znajomym, przyjacielem..Wie, że cieszę się życiem, rzadko kiedy chodzę ponura, lubię się uśmiechać. 

Wiem po prostu, że mimo tego, że sprawy smutne i przykre istnieją na tym świecie, moja rozpacz czy żal, nic tutaj nie pomogą. Nie lubię smutku, ale to nie zmienia faktu, że czasem go nie odczuwam. 

Po prostu czasem rzeczy, które cieszą najbardziej, potrafią zmienić się w coś, co rani jak nic innego. Życie jest zmienne, zaskakuje nas w momencie najbardziej niespodziewanym. Musimy być tego świadomi, musimy cieszyć się dniem, ale również pamiętać o przyszłości. Przy tym, nie bójmy się przeszłości, bo prędzej czy później, sami się nią staniemy.